Balblair

Destylarnię w Balblair, w północnym rejonie Highlands, w okolicach Edderton, założył w 1790 roku John Ross. Tereny w pobliżu Edderton są znane z obfitego występowania młodego i kruchego torfu, co niektóre gorzelnie uznały za duży atut. Woda używana do produkcji whisky Balblair, przepływająca przez torfowiska, nadaje trunkowi korzenno-owocowy charakter.
Balblair jest jednym z najstarszych szkockich zakładów, istniejących do dzisiejszego czasu. Jego korzenie sięgają 1749 roku. Obecne budynki gorzelni pochodzą z 1870 roku i od tego roku nie zmieniły się znacząco.
Nie należy utożsamiać opisywanego zakładu z nielegalną gorzelnią, działającą wcześniej w wiosce Balblair na Czarnej Wyspie.
Nazwa „balblair” oznacza „miejsce bitwy” lub „miasteczko na równinie”. Pierwsza wersja miałaby związek z historią tego miejsca – około tysiąc lat temu ta część Szkocji uległa najazdowi Wikingów, druga – z ukształtowaniem terenu.
Gorzelnia należała do rodziny Johna Rossa przez 104 lata. W 1887 roku produkowała 50 tysięcy galonów (ponad 227 hektolitrów) whisky rocznie. Wnuk Johna Rossa – James sprzedał ją następnie Aleksandrowi Cowanowi. Miało to miejsce w 1894 roku. Nowy właściciel gruntownie rozbudował zakład w Balblair i powiększył jego część magazynową. To właśnie jemu zakład zawdzięcza obecny wygląd. Za jego czasów do Balblair dotarła kolej. Cowan na skutek wysokich podatków w końcu zbankrutował.
Po drugiej wojnie światowej, w 1948 roku, gorzelnia zyskała nowego właściciela. Ponoć na jej kupno Robert Cumming, doradca prawny gorzelni Banff, zdecydował się po spożyciu sporej ilości alkoholu, od razu wypisał czek i wręczył go dotychczasowemu właścicielowi. Na drugi dzień nie zmienił zdania i zdecydowanie upierał się przy swojej ofercie, mimo że została ona odrzucona. Po załatwieniu sprawy nabycia gorzelni Cumming zmodernizował ją, powiększył i prowadził do 1970 roku, kiedy przeszedł na emeryturę. Prowadził z dużym powodzeniem, gdyż w 1964 roku wydajność zakładu była już czterokrotnie większa niż za czasów Aleksandra Cowana. Później zakład stał się własnością firmy Hiram Walker, wchodzącej w skład Allied Distillers.
Destylację w Balblair utrzymywano do 1996 roku. Po przerwaniu produkcji w tymże roku chęć kupna wyraził Inwer House i natychmiast sfinalizował transakcję.
Przez wiele lat destylat z Balblair wykorzystywano do zestawiania blendów Ballantine’a, a także Bell’s i Whyte and Mackay.
Allied Distillers zagwarantował licencję dystrybucyjną firmie Gordon & MacPhail i głównie za jej pośrednictwem można było kupić single malta Balblair. Na rynek wypuszczona została także wersja 16-letnia, Balblair Elements bez określenia wieku i 33 bardzo rzadka whisky.

Poprawna wymowa słowa Balblair: